Als Job Boot op zijn praatstoel herinneringen ophaalt aan zijn broer Niek, onze collega van de krant die vandaag precies een jaar geleden op 63-jarige overleed, schiet hij bij één herinnering heel even vol. ,,Het gekke is dat ik niet eens bij dat moment was, maar ik zie het zo voor me. De rouwauto stopte op weg naar de begraafplaats in Zeist even bij tennisvereniging Shot. Het spel werd stilgelegd en vanuit de kantine kwam iemand met dienblad met daarop een cappuccino en een glas rode wijn, wat Niek zo graag dronk. Hoe mooi wil je het hebben”, zegt Boot retorisch. ,,Hij was zó verankerd met die club, zo’n boegbeeld. En altijd om niet.”

We zijn een jaar na het overlijden van Niek, die 365 dagen geleden zijn laatste adem uitblies aan de gevolgen van lymfeklierkanker. De aanloop naar zijn overlijden was heftig, herinnert Job zich. ,,Het ging voor Niek gepaard met veel leed. Hij wilde geen afscheid nemen en nog één keer de Niek Boot Trofee uitreiken bij Shot. Dat gebeurt altijd in juli, maar hij heeft het niet gehaald. Als familie zagen we dat aankomen. Een maand voor zijn overlijden ging hij naar de hospice. Niek heeft daar nog zo’n honderd mensen ontvangen. Er is nog veel rode wijn doorheen gegaan.”

Het was een jaar om niet snel te vergeten. Veel van de nalatenschap van Niek kwam terecht op de schouders van zijn broers Job en Eric. ,,Je verliest natuurlijk liever niet je jongste broer. Een drama. Deze week bladerde ik door het online condoleanceregister. Niek was bekend in de sportwereld. Als je dan al die warme, liefdevolle verhalen weer leest, dan zie je welke betekenis Niek had. Niet alleen bij Shot, maar ook bij de badmintonclub Zeist. Wij dachten als familie altijd dat hij de Niek Boot Trofee zelf in het leven had geroepen om zichzelf te profileren. Pas na zijn overlijden kwamen we erachter dat Shot hem dat had aangeboden, als stimulans voor vrijwilligers.”

Boot gaat ook de lastige onderwerpen niet uit de weg. Soms was het lastig om contact te krijgen met zijn broer. ,,Niek zat vrij rigide in zijn eigen wereld. Dat hield hij tot de laatste snik vol. Dat maakte het lastig om afspraken te maken. Tot het laatste moment wilde hij alles in eigen hand houden. Zo wilde hij zelf de rouwkaart maken. Hij had ‘m in zijn hoofd, maar heeft ‘m niet meer ontworpen. Niek zei het te zullen regelen, maar toen het puntje bij paaltje kwam, lag het toch op ons bordje.”

‘Een heer van stand is ons ontvallen’, luidde de tekst op rouwkaart, vrij naar Ollie B. Bommel, één van de hoofdpersonages uit de Tom Poes-reeks. Niek hield ervan, was zelfs lid van het Ollie B. Bommel-genootschap en had een unieke verzameling. Honderden uren besteedde de familie aan de erfenis van Niek. In zijn appartement in Bilthoven stonden 1400 boeken. En wat te denken van het enorme archief van Shot, dat uiteindelijk een fraaie plek kreeg in een door Niek goedgekeurd ontwerp van een vitrinekast in de bestuurskamer van de Zeister tennisvereniging. Job en Eric lieten alles door hun handen gaan. ,,Een grote en zware klus.”

 

Al een jaar voor zijn overlijden ging de gezondheid van Niek achteruit. Rond de jaarwisseling, op weg naar 2023, leken de seinen op groen te staan, maar in de loop van januari was het foute boel. Niek had lymfeklierkanker. Na een behandeling in Amsterdam was er van zijn conditie weinig meer over.

,,Dat was een mentale dreun voor hem. Het was zijn eigen keus om te stoppen met de behandeling, maar Niek hield de ziekte voor zich. Wij hebben het ook heel lang niet tegen onze kinderen gezegd. We hielden onze kaken stijf op elkaar, terwijl we er verdriet om hadden. Dat deden we uit respect voor Niek.”

Toen Niek de status van zijn ziekte publiekelijk deelde op Facebook, zonder zijn directe familie over die stap in te lichten, was dat een hard gelag. Toch was Job niet boos. ,,Als iemand in dat stadium is van zijn leven, kun je haast niet boos worden. Ik vond het onbegrijpelijk, maar het paste bij zijn autonome gedrag. Hij hield veel weg, soms was het moeilijk om tot de kern te komen. Maar het blijft je broer.”

Niek, die zich als freelance tennis- en volleybalverslaggever voor deze krant inzette, genoot van zijn werk, merkte Job. ,,Hij deed het graag. Centen waren niet zijn belangrijkste drijfveer. Zijn pen gebruikte hij ook voor Shot. Hij schreef in memoriams als oudgedienden waren overleden. Dan ging hij praten met de weduwe, partner of kinderen die hij ook allemaal kende.”

Job en zijn vrouw zijn vandaag op de eerste sterfdag van Niek op hun vakantieadres in Frankrijk. Broer Eric gaat naar het graf, begin juli herdenken ze Niek nog met zijn oude buren uit Zeist waar hij zo lang woonde. ,,Een mooie afronding”, vindt Job.

,,Of nu je ouders overlijden of je broer, ons leven gaat door. De herinnering blijft en die houden we levend. In Frankrijk zoeken we een kerkje op en steken we een kaarsje voor hem op om hem te herinneren hoe hij was. Ik kijk Niek nog bijna dagelijks aan op een foto. Dan denk ik: wat zonde toch. Er is zo veel verloren gegaan, ook voor de clubs die hem dierbaar waren. Niek was nog lang niet klaar met zijn opdracht om jonge mensen te stimuleren.”